Onze eerste fietsrit was meteen een uit de allerzwaarste categorie. Bijzonder in vele opzichten.
Om 8 uur zaten bagage en fietsen op het vrachtwagentje gestouwd en namen wij plaats in het personenbusje. Alleen Koos niet, want die wilde de hele route doen, iets wat ons afgeraden werd. Nu is het zo dat Indonesiers totaal geen begrip van afstand en hoogte hebben, laat staan stijgingspercentages. Het is dus nogal lastig om de zwaarte van een rit in te schatten op die manier. Kort na Riung ging het smalle weg (zeg maar geitenpad) gemiddeld 10% omhoog, maar met hele stukken 15-20%. Op zo'n 600 meter hoogte werden onze fietsen uitgeladen en kon onze rit beginnen. Het dodelijkste stuk hadden we dus overgeslagen maar wat daarna komt was nog steeds van onkende zwaarte. Niet alleen door de brute stijgingspercentages van 15% of zo, maar ook door de arbarmelijke staat van het wegdek werd het een soort mountainbiketocht. Daardoor werden ook de meeste afdalinkjes gevaarlijk en dat ondervond Adelheid in een bocht waar wat slijk op de weg lag. Schaafwonden en een pijnlijke schouder waren het gevolg. Klaas was heel verstandig door wat steile stukken in de auto te doen. De twee auto's stonden onderweg met water klaar en dat was hard nodig bij deze temperaturen. Met wat koekjes en broodjes vulden we energie aan. Inmiddels had Koos ons ingehaald, maar dat had veel moeite gekost.
Bij alle huisjes onderweg liepen de kinderen uit om ons te begroeten. Het was Pelgrimsdag, volgens ons een moslimfeest, maar ze zijn nooit te beroerd om het mee te vieren denk ik zo. De meeste jongens lopen in shirtjes van Barcelona of Arsenal ... Het is echt een armoedige streek, maar de mensen zijn er overal vrolijk en vriendelijk. 'Hello Misteeerrr!!!' en soms 'Hello Missesss!!!'. En dan een groepje kinderen met nauwelijks kleren aan ... "Hello MENEER!!". Wonderlijk toch?
Bij het dorpje Soa sloegen we linksaf, richting de warme bronnen. Na een kilometer of 6 troffen we de lokale gratis attraktie. Hele gezinnen waren aan het badderen in het warme stromende water en ook een aantal van de onzen gingen plonzen in hun fietskloffie. Na een lunch bij een warung ging een aantal in de auto en vier klommen weer op de fiets. Er moest - bleek achteraf - nog 1000 meter hoogteverschil overbrugd worden, want Bajawa ligt op zo'n 1200 meter en is zo'n beetje de koudste plaats van Flores. Vlak voor Soa was de weg overigens een stuk opgeknapt, maar de hele streek zag er ook welvarender uit. Er stroomde water dus er kon rijst verbouwd worden. Flink wat busjes en vrachtwagens passeerden ons, altijd toeterend en zwaaiend. Een van de kinderen had wel een punt toen hij riep "Hello, you crazy!", want dit was zelfs voor geoefende fietsers bijna niet te doen. Ik vraag me ook af welke fietsgroepen van Indonesia Travel deze route fietsend hebben afgelegd.
Het beste was er bij Robert en mij wel af en we stopten een aantal keer om wat te drinken, koekjes te eten en wat op adem te komen. De wagen kwam nog terug om te vragen of we de fiets wilde opladen, maar we besloten de rit nu wel af te maken. Degenen die eerder in het hotel waren zijn nog met de auto doorgereden naar het traditionele dorpje Bena waar ze nog leven volgens de oude riten en gewoonten. Ik vraag me af of het nog ouder kan dan wat wij onderweg zoal zien.
Bajawa is een drukke stad en met wat vragen en ons wagentje vonden we hotel Bintang Wisata. Volgens de reviews een van de beroerdsten van onze reis en dat klopt aardig. De kamer gaat meestal nog wel, maar de badkamers hier ... dat is echt niet heel fris. Het was een hele klus om je te douchen met een koud straaltje, maar het was toch wel lekker na al dat zweten en smeren. Pluspuntje van het hotel is dat ze dan wel weer wifi hebben, de eerste in dagen. In het ons geadviseerde restaurant Lukas was het vol met Nederlanders ... ook een aantal van de Sawade groep die we sinds Bali steeds tegenkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten