De tweede etappe begon met twee renners minder. Adelheid had nog iets teveel last van haar val en Tom voelde zich niet helemaal lekker. Beide verwachten morgen wel weer van start te gaan. Het was notabene mistig toen we Bajawa verlieten, het gevolg van de regenbui gisteravond. Met wat kleine onderbrekingen daalden we in 30 kilometer van 1200 meter naar zeeniveau. Een prachtige afdaling die we verdiend hadden met onze zware klim gisteren. Op vrij goed asfalt haalden we zelfs een volgeladen bus in. Beetje oppassen in de (vele) bochten omdat daar nogal eens losse steentjes lagen. Hier geen kinderen langs de weg, maar wel koeien, prachtige beesten die aan een touw in de berm zijn geposteerd.
In Aimere stopten we na 40 kilometer bij een Arak stokerij. De sap uit de lontar palmen wordt gewonnen en op een houtvuur gestookt. Het verdampte vocht druppelde in een vat. We mochten het straffe spul proeven, met of zonder suiker. "Het is niet eens heel vies", was Robert's commentaar. Nu maar hopen dat we het gekochte flesje niet verwarrend met water, want veel verchil is er uiterlijk niet.
De prettige kustweg ging landinwaarts en dus omhoog, een lopende klim van zo'n 15 kilometer door een weelderig groen gebied. Deze streek is beduidend welvarender dan de omgeving van Riung waar het echt lijkt op een nederzetting in de Derde wereld. Hoewel het nu wel weer een schooldag is, lopen de kinderen weer vrij massaal langs de weg naar ons te zwaaien en roepen. Soms komen ze gillend hun huizen uit, zo'n attractie zijn wij hier. Wij kunnen zoveel enthousiasme niet onbeantwoord laten natuurlijk, maar de hele dag zwaaien en roepen is ook een hele klus.
Ik fiets samen op met Koos en wacht in de afdaling op Robert die er vlak achter rijdt. Halverwege de afdaling zien we scooter chauffers met poncho's en niet veel later begint het te regenen. Dat de zon achter de wolken was verdwenen vonden we niet erg maar om nu niet drijfnat te worden hebben we even bij een winkeltje geschuild. Mooi moment om even wat te drinken te kopen. Toen we aan alle aanwezigen vroegen wie de baas was, wezen ze tot onze verbazing de jongste aan. De dreumes van een jaar of vijf had op school al leren rekenen want hij gaf netjes een biljet van 1000 rupia's terug. Hoe minder de waarde van een biljet, hoe smeriger het is overigens.
Toen de meeste regen weg was daalden we verder naar de zee. Na 81 kilometer bereikten we Worang waar veel bedrijvigheid was, vooral bij de benzinepomp waar alweer een flinke file stond. We hadden lunch in een werkelijk prima restaurant dat er voor Indonesische begrippen nog fris uit zag ook. Inmiddels druppelde de rest ook binnen, mooi moment om de fietsen op te laden. Na de helse rit van gisteren was 81 kilometer prima. De weg naar Ruteng was nog zeker 50 kilometer en vooral klimmend, dat zou echt teveel zijn en te laat worden ook. Ons personenbusje stond inmiddels drie(!) uur in de rij om te tanken en achter hem blokkeerden zo'n 100 scooters de doorgaande weg.
De weg naar Ruteng klom inderdaad fors en van tijd tot tijd barstte er weer een bui los. Eentje die alleen maar heviger werd, zodat ook Koos plaatsnam in de volgwagen. De regenval is een zegen voor de boeren; we zagen dan ook in de diepte prachtige rijstvelden liggen in tientallen terrassen. Iets na 16 uur checkten we in of beter gezegd traden we in bij de nonnen in Ruteng. Hun hotel wordt omschreven als eenvoudig maar erg schoon en daar is geen woord verkeerd aan. Eindelijk weer eens een frisse badkamer is ook wel eens prettig. Na de wolkbreuk werd de vrachtwagen gelost en konden we een echt hete douche nemen.
Het wordt elke avond rond 18 uur donker dus nog snel een wandeling door de stad gemaakt. Hier liepen de scholen ook weer uit en stroomden de leerlingen in hun lichtbruine overhemden huiswaarts. Verderop riep men vanuit de moskee op tot avondgebed. Moslims en christenen lijken hier erg gebroederlijk naast elkaar te leven. De Manggarai (inwoners van westelijk Flores) staan sowieso bekend als uiterst vriendelijk en dat hebben we vandaag ook weer ondervonden.
Met de auto rijden we naar restaurant ChaCha waar een prima maaltijd werd voorgeschoteld. Op tijd terug want om 21.30 gaat het hek dicht van het klooster van Santa Maria Berdukicata. Morgen fietsen we richting Labuan Bajo, maar waarschijnlijk weer niet de hele 132 kilometer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten