Vandaag een lange reisdag waarin we ons verplaatsten van Flores naar Sumbawa. Nadat we om half 8 afscheid namen van Carla en Sjaak fietsen we (tegen het verkeer in) naar de ferryhaven waar het al een drukte van belang was.
Terwijl Yudi onze tickets kocht werden de koffers overgeladen op een handkar. Tussen de (meer dan) volgeladen vrachtwagens met (groene) bananen zochten we een parkeerplekje voor onze fietsen. Met onze zware koffers wurmden we ons vervolgens de smalle trapjes op tussen het locale publiek. Die nestelden zich op de bedden, banken en vooral grond in de 2e klasse. Voor 30000 rupia meer mocht je plaatsnemen in de 1e klasse. Dat betekende betere (en verstelbare) stoelen en airco.
Toch liep ook deze 'luxe' ruimte snel vol en werd daar uiteindelijk ook 'gecampeerd'. Eten, spelen en slapen op de grond is de gewoonste zaak van de wereld. Wij vermaakten ons vooral met lezen, slapen, muziek luisteren, films en moto GP op tv kijken op de boottocht die bijna 7 uur duurde. Tussendoor konden we koffie, drank en mie kopen in de 2e klasse waar het echt een bonte kermis was, versterkt door luide muziek, gillende kinderen en etende en rokende ouderen. De toiletten waren voorzichtig gezegd ook niet helemaal van de frisse ... maar als je op het bovendek een kijkje wilde nemen in de stuurhut dan moest je wel je schoenen of slippers uit doen ... Daar hing overigens wel een poster van Belanda ofwel Nederlands elftal 2010.
Het lossen van de boot in Sape was ook een groot spektakel. Onze fietsen en bagage gingen in een vrachtwagen en wijzelf wandelden met de massa (en tussen de bananenwagens) de kade op, op zoek naar het busje dat ons naar Bima zou brengen. In afwachting daarvan zagen we een bonte stoet van boot voorbij trekken. Moslimvrouwen in de kleurrijkste jurken gingen achter op de scooter of in een rijtuig waarbij de koetsier ervoor moest waken dat het paard niet de lucht in getild zou worden door de zware last in het kleine koetsje. Er was een paar dorpen verderop een groot bruiloftsfeest maar of dat nou de enige reden was voor deze uitbundige kledij weet ik niet. Een aantal van hen had ook duidelijk hun gezicht gebleekt met een iets overdreven laag make-up. En ondertussen liepen de geiten gewoon de weg over. In ons nieuwe busje haalden we het grootste deel van deze stoet weer in. Toen de weg begon te klimmen zagen we rechts van ons een prachtig breed groen dal met sawa's waarin druk gewerkt werd.
Naast de vele koetsjes die we op Flores niet gezien hebben was ook opvallend hoeveel apen er langs de weg zaten. Dat wordt de komende dagen goed op je spullen passen. Bima is een grote stad op Sumbawa met hier en daar wat moderne trekjes, maar het gros is nog gewoon ouderwetse Indonesische chaos. Hotel Lambitu ligt midden in een commerciele wijk met vooral schoenen en kleding. Geloof niet dat er wat voor me bij zit overigens. Een eenvoudig hotel, maar kamers die vrij ok zijn. Beetje putlucht in de badkamer, maar de douche is warm en ok. Op zoek naar een restaurant kwamen we zowaar bij de KFC uit. Grappig om te zien hoe deze Amerikaanse keten de bekende kipgerechten combineert met Indonesische etensgewoonten. De gewoonte om elke dag een (grote) Bintang te drinken is op een overwegend islamitisch eiland een kleine uitdaging, maar die ging ons hotel niet uit de weg. Via de achterdeur kregen de liefhebbers een grote maar warme fles geleverd.
Eigenlijk niets gedaan vandaag maar toch moe. Morgen gaan we hier in de omgeving fietsen. Geen verplaatsing dus, dat is wel zo makkelijk.
Meer foto's van Sumbawa (Facebook)
Alvorens een opmerking te maken over het gebruik van een overdreven laagje make-up. Dat laagje make-up is niet om de schoonheid van je gezicht te accentueren zoals in de westerse landen, maar eerder bedoeld om de huid van het gezicht te beschermen tegen de zon.
BeantwoordenVerwijderen