Dag 15: Rondje Bima

Vandaag een plaatselijke rondrit in de buurt van Bima. Relaxed dus, maar wel erg heet, zoals al was voorspeld. Zelfs voor Sumbawa begrippen is het aan de warme kant leerden we. We ondervonden onderweg nog een paar staaltjes typisch Indonesie.

Na weer eens een droog wit brood met jam of een ei ontbijt klommen we om half 9 op de fiets. Eerste stop was bij een fietsenwinkel iets verderop. Daar werd eindelijk Tom's balhoofd weer zodanig vastgezet dat hij veilig verder kon fietsen. Een handige jongen die monteur, maar een oplossing voor Koos' defecte derailleur had hij niet. Twintig meter verderop zat alweer de volgende fietsenwinkel en daar kocht Koos een nieuwe voorderailleur voor 10(!) euro. De winkels verkochten overigens vooral kinderfietsen. Ongetwijfeld alleen aan de betergestelden in Bima.

Het was een drukte van belang in het verkeer in Bima maar andermaal fietsten we er zonder enig probleem doorheen. Als je invoegt in de stroom scooters houden ze gewoon rekening met je. Soms moesten we uitwijken voor een geit, want die nemen hier ook gewoon deel aan het verkeer. Fietsdoel vandaag was het traditionele dorpje bij Wawo, halverwege Sape en Bima. Waar we dachten dat we helemaal over de hoofdweg (die we gisteren in de auto hadden gereden) zouden rijden sloegen we ineens toch een rustiger zijweggetje in. Prachtige groene sawa's en kleine dorpjes waar ze op straat hout aan het zagen waren, maar toen begon de weg stevig te klimmen. Een paar kilometer a 10-20% gok ik en dat was er voor een aantal teveel aan bij de nu al hoge temperatuur.

Eenmaal terug op de hoofdweg werd de klim minder bruut en kon iedereen weer op de fiets na een korte (oplos)koffiestop bij een tentje langs de weg. Achtmaal koffie voor minder dan 2 euro of zo. De weg klom verder naar Wawo waar we door onze nieuwe chauffeur Harry in het Nederlands(!) een klein straatje ingestuurd werden. Langs een feestterrein waar alles al klaar stond klommen we naar het traditionele dorpje waar we een demonstratie rijst bewerken kregen. De op de zoldertjes gedroogde rijstkorrels werd om-en-om stampend uit de vliezen geramd. Mooie houten huisjes op poten met rieten of andere daken dicht opeen gepakt.

Eerste poging om voor 24 kaarten postzegels te kopen strandde in het postkantoor van Wawo omdat de voorraad verre van toereikend was. Iets waar we de afgelopen weken vaker tegenaan gelopen zijn vooral in restaurants. Nu ook weer in Bima waar we na het drinken van heel veel (warm) water iets hartigs wilden eten. Na een uur(!) wachten kwam vervolgens maar een deel van de bestelde maaltijd, omdat er niet meer was ... en de frisdrankvoorraad hadden we kort daarvoor ook al compleet geplunderd ... dat is dus typisch Indonesië.

De afdaling terug naar Bima had overigens weinig verkoeling gebracht. De rijwind was gewoon tegen de 40 graden aan. Het weerhield de (Islamtische) schoolkinderen er overigens niet van om ons massaal te groeten. Bij een fotostop bij een schooltje stonden er in mum van tijd tientallen om ons heen. Toen de brutaalste van de club 'money' begon te gillen was het tijd om weer verder te fietsen. De aapjes waren een stuk minder brutaal want toen ik stopte om ze op de foto te zetten vlogen ze massaal het bos in.

Tweede poging voor postzegels deden we bij het postkantoor in Bima. We konden ruim genieten van de heerlijke koelte daarbinnen, want ook hier was het een best ingewikkelde vraag blijkbaar. De beambten waren hier een stuk vlotter in hun werk dan de pennenlikker in Wawo, maar ze moesten wel naar de kluis voor deze mega-order. Dat duurde en duurde, maar uiteindelijk kwamen de gewenste zegels er. Ik gok dat wij eerder terug zullen zijn dan de kaarten, maar het gaat vooral om het idee.



De highlights van Bima hadden we snel gezien. Een drukke handelsstad, maar om nou te zeggen dat er iets moois is. In de haven werden schepen met kleine rode uien geladen. Een ander schip was een complete chaos met dozen, om tranen in je ogen van te krijgen. Typisch Indonesie ... hoe moet dat ooit iets worden op die manier? Laatste stop was bij een supermarkt om de drankvoorraad wat aan te vullen. Spliksplinter nieuwe zaak, maar met meer personeel dan klanten, voor de gemiddelde Indonesier waarschijnlijk onbetaalbaar. De eigenaar heette Alex en stond voor de deur een praatje te maken. Hele jonge kerel met zo te zien Chinese roots. Grappige was dat hij ook een fietsclubje had met in totaal 20 leden. Alleen mannen, vrouwen fietsen niet, want daar kleur je donker van.

Een fatsoenlijk restaurant vinden in een drukke stad als Bima bleek nogal een uitdaging. Het door onze gids aanbevolen etablissement was gesloten en omdat we niet weer naar de KFC wilden zochten we een authentieke warung. Dat zijn over het algemeen niet al te frisse tentjes, maar het eten is er meestal eenvoudig maar ok. De tent die we nu binnen stapten bleek maar een gerecht te serveren en dat was bakso. Een soort van soep met grote ballen, wat ondefinieerbare andere ingredienten en wat slierten. Het deed denken aan ingewanden en dat trok niet iedereen zodat we uiteindelijk toch bij de KFC terecht kwamen om nog wat aanvulling te scoren. Daar viel twee keer de stroom uit, maar daar keek niemand meer van op.

Al met al hebben wij vandaag zo'n 50 kilometer gereden. Koos was in zijn eentje door naar Sape gereden (en terug), iets meer dan 100 kilometer en dat bij 38-39 graden. Morgen rijden we verder naar Dompu, iets meer dan 60 kilometer waarvan de eerste 30 vlak en daarna wat stijgen. We zullen het zien.