De zon stond alweer ongenadig aan de hemel toen we onze koffers en fietsdozen naar het busje sjouwden. Het ontbijt had maar weer eens bestaan uit de bekende pannenkoek met iets, wel smakelijk, maar een beetje weinig om op te fietsen. Yudi en Harry stouwden het busje vol en brachten ons naar Praya airport, het nieuwe vliegveld van Lombok waar we gisteren langs gefietst waren. Omdat de fietsdozen nog wel wat provisorisch in elkaar staken, wilden we nog wat extra tape kopen. Daarin slaagden we nog ook bij een Alfamart winkeltje waar plakband in het Indonesisch gewoon ... plakband bleek te heten. Een goede zet van ons want de duct tape wilde slecht hechten op de stoffige dozen, maar helemaal toen we bij de bagagescanner kwamen en ze toch weer begonnen te mekkeren dat mij doos te groot was. Dat hetzelfde formaat doos de heenvlucht met Garuda gemaakt had, was wel een punt, maar blijkbaar niet helemaal overtuigend. Ene mannetje ging andere mannetje halen, bellen enzo. Ik kreeg alweer Lion Air visioenen en we besloten toen maar de doos te gaan verbouwen. Door voorwiel en zadel eruit te halen kon de doos wat compacter worden. De aangeschafte tape kwam dus zeer goed van pas en we waren maar wat blij dat we wat eerder naar het vliegveld waren gegaan. In een tempo nul werkte het meisje van Garuda onze incheck af (zes personen met zes tassen en vijf dozen in ik schat een half uur!), maar toen was er eindelijk nog wat tijd voor een hapje eten.
In minder dan twee uur stonden we weer op Jakarta Airport waar we zelf opnieuw in moesten checken. De bagage zou (gelukkig) wel doorgelabeld worden tot Amsterdam. De vlucht was door een aangepast sdhema helaas ruim 2 uur verlaat waardoor we een overstap hadden van ruim 6 uur. Tijd zat dus om te shoppen en te eten. Hier meer souvenirs dan op heel Flores, Sumbawa en Lombok samen en ook weer eens een Starbucks koffie in plaats van dat oplosspul. De lange vlucht zou weer met een tussenstop in Abu Dhabi plaatsvinden. Een aantal gesluierde dames had dat als eindbestemming, vluchtje woon-werk schat ik in. Het toestel zat maar half vol zodat ik nog een hoekje kon vinden om me een beetje neer te leggen want door met de tijd mee te vliegen hadden we een hele lange nacht. Zoals verwacht verlieten de 'hoofddoekjes' het toestel in Abu Dhabi. Wij ook maar dan maar voor een uurtje om even de benen te strekken en een koffie. Alles shops waren open hoewel het dus half 4 's nachts is.
De bagagescan in Abu Dhabi is van uitmuntende kwaliteit, want Koos weet nu weer waar zijn zakmes is ... of liever was. We zijn op deze reis al tig maal gescand maar nu werd dit mogelijke moordwapen ontdekt in een vakje in zijn rugzak. Met een toestel dat misschien nog maar voor 1/3 gevuld was, hadden we nu helemaal volop zit- en slaapruimte. Met de berichten over stormwaarschuwingen in Nederland voorzagen we al wat problemen, maar we kunnen stellen dat het een enerverend slot is geworden van een enerverende reis. Vliegend over Flevoland boog het vliegtuig rechts in plaats van links af. Met een boog over de Hoogovens begonnen we aan een extra Ronde van Noord-Holland. Geen idee over de reden, maar via een noordelijke koers begonnen we opnieuw te dalen richting Schiphol. Heb toch al heel wat meegemaakt aan turbulente landingen, maar deze sloeg werkelijk alles. Het toestel werd alle kanten op geslingerd tot vlak boven de grond. Een aantal passagiers hield het eten niet meer binnen en ook bij mij stond het zweet wel in de handen, maar iets na 10 uur landden we toch tegen windkracht 10 op. Voor een keer was het applaus op zijn plaats.
Maar daarmee waren we er bepaald nog niet. Omdat de gate niet vrij was stonden we bijna 45 min stil ... nou ja stil ... 45 minuten te schudden in de wind. Zelfs aan de gate bleven we de schudden, maar we waren er in ieder geval. En ook de bagage en vooral de fietsdozen hadden de reis ook met ons meegemaakt, oef! Na een laatste koffierondje bij Starbucks tijd om afscheid te nemen van onze gezellige reisgenoten. En toen bleek er inmiddels helemaal geen trein meer te rijden van of naar Schiphol. Erg vervelend na zo'n lange vlucht, maar nog vervelender als je nog moet vertrekken. Robert heeft zijn vader gebeld en die is ons komen halen. Dat was maar goed ook, want de treinen zouden voorlopig ook niet gaan rijden. Een paar uur later dan verwacht waren we dan toch eindelijk thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten