Een dag eerder dan de oorspronkelijke planning zijn we overgevaren naar Lombok nadat we eerst de laatste fietsrit op Sumbawa hadden afgelegd. Het was zo'n 80 kilometer tot de haven nabij Poto Tano waarvan we 71 kilometer gefietst hebben. We vreesden de hitte opnieuw, maar het viel niet helemaal tegen. Bomen en wolken zorgden van tijd tot tijd voor schaduw en voor een keer hadden we geen hekel aan de tegenwind uit zee. De klimmetjes bleven beperkt tot kleine capo's zodat we aardig wat kilometer konden maken in de relatief koele uren. Net voorbij de sjalotten kwekerij van Frans hadden we een eerste koffiestop. De oploskoffie die ze onderweg schenken is eigenlijk heel best te drinken vind ik zelf. Ik ga dan voor de White Koffie (met melk en suiker dus).
In de plaats Alas was het een drukte van jewelste, zodanig dat we minutenlang vast zaten omdat een vrachtauto klem zat tussen het overige verkeer. Voor en achter ons tientallen scooters want ook alle scholen liepen net leeg (of vol, dat weet je maar nooit). Een vrolijke kleurrijke chaos waar we uiteraard weer wat foto's van gemaakt hebben. Ik weet niet hoe het op de andere Indonesische eilanden is, maar de moslims van Sumbawa komen wat mij betreft in aanmerking voor de vrolijkste en vriendelijkste moslims ter wereld. Pubermeisjes die helemaal in een giebelstuip liggen als je hun groet enthousiast beantwoordt. Een meisje van een jaar of vier dat een kushand 'toewerpt', je kunt toch alleen maar blij worden van deze mensen.
Na 70 kilometer stond de zon weer pal boven ons en liep de weg vals op zodat we 'gaar' waren en de fietsen opgeladen werden. De overtocht naar Lombok duurde ongeveer anderhalf uur, maar heel relaxed was het niet. De stoelen op het passagiersdek waren voor formaat minimens gemaakt, dus dat zat voor geen meter voor ons. Eersteklas was met airco iets koeler, maar daar waren alleen maar ligplaatsen dus daarvoor hebben we bedankt. Luid gillend probeerde mannen en vrouwen drank en etenswaar te verkopen aan het publiek. Terwijl op DVD een soort van Paul de Leeuw show werd uitgezonden waar hartelijk om werd geschaterd, zorgde de wilde zee voor heel wat deining. De Rinjani vulkaan lag flink in hevelen gehuld. Deze vulkaan bedekt (vergelijkbaar met die op Bali) het noorden van het eiland dat een stuk kleiner is dan Flores of Sumbawa.
Eenmaal op het vaste land namen we (tijdelijk) afscheid van Koos die de resterende 50 kilometer weer op de fiets ging doen. Hij passeerde ons weer toen we een verlate lunch deden bij een eettentje waar ook een of andere cursus werd gegeven. Na de alom bekende kip en rijst tuften we verder Lombok op. Zo op het oog geen grote verschillen met Sumbawa, maar wel een stuk groener. Zeker toen we rechtsaf sloegen richting Tete Batu en vulknaa zagen we links en rechts prachtige groene sawa's en akkers, gevoed door het water uit het Rinjani meer. Tete Batu is vergelijkbaar met Ubud op Bali aldus onze vrolijke chauffeur Harry die zelf van Lombok komt. Zijn paar woorden Nederlands heeft hij van zijn tante die elk jaar op bezoek komt.
De weg wordt flink smaller en stijgt naar ruim 600 meter. Het is niet geloven, maar de eerste toerist die we in Tete Batu spotten is ... eentje van Sawadee, de groep waarvan we vanmorgen na het ontbijt afscheid dachten te hebben genomen. We zitten voor de verandering niet in hetzelfde hotel, maar in het Wisma Soedjono zit wel weer een Nederlandse groep van Shoestring. Die gaan nog naar Sumbawa en Flores. Het eenvoudige hotel ligt midden in de jungle en dat wordt ons helemaal duidelijk als we ons huisje betreden. Er zat volop leven in de badkamer. Omdat het water wel erg lastig zou wegspoelen heeft een jongen van het hotel de twee padden uit het doucheputje verwijderd. De kikkers in de kamer heeft Robert zelf de deur gewezen maar een half uur later sprongen ze er weer vrolijk rond. Tijdens het avondeten werden we ook bestookt met luchtaanvullen van allerlei vliegend spul van flink kaliber. Boven de bar zat een hagedis van een centimeter of 25. Welcome in the jungle of Lombok.
We zijn er niet helemaal uit of de handdoeken en bedden ruiken naar mottenballen of lysol, maar wel dat het niet heel erg fris riekt. Net als op Bali heeft men hier weer moeite met de F ... 'Mooie piets' kreeg ik te horen bij het uitladen bij het hotel. Op het menu stond ook nog eens een Beep Burger. Hoewel Lombok strenger islamitisch heet te zijn is Bintang in het hotel gewoon verkrijgbaar. Naast een concert van krekels krijg je er ook gebeden uit meerdere moskeeen bij. Volgens Harry zijn er zoveel moskeeen omdat iedereen er maar eentje kan beginnen, er zit geen structuur en organisatie achter. Ze roepen dus maar tegen elkaar op. Eentje dacht origineel te zijn door een meisje het gebed te laten gillen.
Morgen onze echte laatste fietsetappe, die voert omlaag langs de sawa's naar Kuta, niet te verwarren met Kuta op Bali overigens. We kijken al uit naar het beloofde hotel dat zelfs naar Nederlandse maatstaven fraai zou moeten zijn. Misschien wel met een wasbak waar je gewoon iets rechtop neer kunt zetten en een afvoer die niet over je voeten loopt en met een warme douche zonder pad in het putje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten