Het viel even niet mee toen de wekker om 2.45 ging. Om 3 uur stapten we weer in de auto voor een donkere rit van 2 uur terug de bergen in. Het laatste stuk was knap steil tot zo'n 1500 meter waar nog maar twee auto's op de parkeerplaats stonden. Met lampjes vervolgden we onze weg, maar de ochtendschemering lichtte ons al snel bij. Ruim een kilometer klimmen tot het uitkijktpunt. Daar klommen locals met hun etenswaar op hun hoofd ook omhoog zodat we koffie en thee hadden bij de opkomst van de zon boven de Kelimutu meren. De drie meren hebben verschillende kleuren, momenteel zwart, groen en blauw, maar dat kan door de tijd veranderen. Toen de zon opkwam stonden er nog wat meer toeristen om het schouwspel vast te leggen. Daarna stalen een aantal apen de show in een poging wat etenswaar te bemachtigen. Tijdens de terugwandeling hoorden we oerwoudgeluiden uit het bos komen en even later spotten we een van de 'daders', een geel-zwarte vogel. Of zoals Tom zegt "lastig al die vogels, je denkt steeds dat je een nieuw bericht binnen krijgt".
Terug in Ende was het tijd voor ontbijt. Dat stelde helaas weer weinig voor, paar witte boterhammen jam en wat rijst. Toen hadden we nog een paar uur om bij te komen van onze korte nacht. Eerst even op bed en toen nog even in het zwembad om weer wat fris te worden voor de middagetappe. Met een nieuwe chauffeur (en zijn zoontje) reden we een prachtige kustroute waar we stopten bij een strand met de bekende groen-blauwe stenen. We passeerden overvulle busjes met passagiers op het dak en er achter hangend. De kerken zaten overal vol, maar hier toch ook vrij veel moskeeen. Grote borden wijzen ons op de kandidaten voor het burgermeesterschap van Ende. Die verkiezingen zijn volgende week. De huisjes zijn vrijwel overal armzalig; het lijkt erop dat er meer geld gestoken wordt in een scooter, mobieltje en TV met satellietontvanger. Als we een rivier oversteken zien we vrouwen die de was doen.
Als de weg gaat klimmen wordt deze snel slechter. Er worden pogingen gedaan het wegdek te repareren, maar we hotsen en botsen flink met onze chauffeur. Ineens veel drukte in een dorp. Daar blijkt een soort van openlucht mis bezig te zijn met een paar duizend mensen. Als wij een rondje over het terrein lopen krijgen wij meer aandacht dan degene die voor de massa staat te preken. "Hello Mister!" is de vaste begroeting hier, ook voor dames overigens. Na de afdaling naar de noordkust volgt een verrassend brede weg. Onze chauffeur brengt ons naar een eettent, waar we een verrassend goede lunch gebruikten. Op het uitgebreide menu tegen de muur zien we ook "Jus Wortel", maar daarvoor gaan we niet. De meeste warme happen kosten zo'n 20000 rupia, dus zo'n 1.40 euro.
Het laatste stuk langs de kust naar Riung is weer een verrassend beroerde en vooral smalle weg. Al toeterend baant onze chauffeur zich een weg door deze jungle en hoewel we genoeg tegenliggers hebben, gaat het wonder boven wonder altijd wel goed. Om 17 uur komen we het Pondok SVD in Riung, een tikje eenvoudiger dan het hotel in Ende, maar zoveel kun je ook niet verwachten in dit gebied. Carla en Sjaak Burghouts zijn net een half uur binnen. Zij hebben iets meer dan 80 kilometer gefietst en zitten nog uit te blazen van de warme rit. Het was vanmiddag bloedheet, maar een paar wolken voor de zon en een klein windje maakten het weer iets draaglijker.
Toen was het wachten op het wagentje met onze bagage en ... onze fietsen. Die zouden vandaag met een vrachtvlucht in Ende arriveren en ons acterna reizen. Net nadat we een simpele maar prima rijst met rendang in de plaatselijke herberg op hebben staat de wagen er met onze bagage ... en onze fietsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten