Vandaag een fraaie rit die qua afstand en parcours weer helemaal te fietsen was, maar de temperatuur maakte het wel 'killing'. De eerste 30 kilometer vanuit Bima waren en ongekende verademing, rechtuit en vlak, dat hadden we nog niet meegemaakt. Zelfs tweemaal twee rijbanen de eerste 10 kilometer langs de zee-inham. Ideale plekjes voor hotels, restaurants met terrassen, maar dat is hier volledig onbekend. De uitloper van het brede dal werd intensief gebruikt voor zoutwinning. Met windmolentjes wordt het zeewater het dal in gepompt en verdeeld over kleinere bassins. Daar verdampt het natuurlijk snel en wordt het overgebleven zout bijeen geharkt en in zakken gestopt.
Na 30 kilometer tijd voor een korte koffiestop bij een van de vele tentjes langs de weg. Naast de bekende oploskoffie - die overigens best te drinken is - hadden ze gelukkig broodjes met chocola, kokos en nog wat spul zodat we ons magere ontbijt weer wat konden aanvullen. Ons 'brandstofverbruik' is fors bij deze temperaturen. Meteen tijd om wat foto's te schieten van het voorbij rijdende publiek. Het is zo kleurrijk en vrolijk, je zou zomaar een dag op een stoel langs de weg kunnen gaan zitten om alles op de foto te zetten. Vrachtwagens met lading die tweemaal zo hoog is als de wagen zelf (en meerijders erop), overstekende geiten die zich helemaal niets aantrekken van het getoeter, versierde koetsjes, giebelende moslimmeisjes zijn met drieen op een scooter.
Sumbawa is overduidelijk een moslim eiland, maar het is ook duidelijk dat de impact van het geloof op het dagelijks leven een stuk minder heftig is dan in de Arabische landen. Vrouwen zijn wel gesluierd, maar voor het verdere gelijkwaardiger dan elders. Ook op de verkiezingsborden staan regelmatig vrouwen (met gebleekt gezicht uiteraard). Als de weg oploopt zien we prachtige rijstvelden waar in gewerkt wordt. Dat wil zeggen, als wij passeren gaan de vrouwen zwaaien en roepen, ook hier zijn wij een attractie. Als we er foto's van maken bedanken ze ons. Wat een vrolijke armoedzaaiers zijn het hier toch!
De weg gaat geleidelijk omhoog, maar de temperatuur die de 35 graden zeker passeert en de wegvallende wind zorgen voor slappe benen. Een koude limonade bij een hutje zorgt voor tijdelijke verkoeling en een beetje energie. Kippen en eenden scharrelen in de smerige goot op zoek naar wat eetbaars ... net als de aapjes die we in de klim langs de weg zagen.
De weg daalt gelukkig ook weer af en toe waardoor de resterende 10 kilometer naar Dompu weer wat draaglijker worden. We verzamelen bij een rotonde met een surfer(!) op een standbeeld waarna we een eettentje opzoeken om ook de mineralen weer wat aan te vullen. Het krieoelt er van de jongeren die uit school komen. Wanneer ze *op school* zitten is me niet duidelijk, voor ons beeld lopen en scooteren ze de hele dag langs de weg van en naar school. Wat ze er leren weet ik ook niet, maar in ieder geval wel dat je vreemden aanspreekt met "Hello mister!" want dat is universeel voor heel Indonesië.
Stond er bij Bima in de ANWB gids dat er weinig was om de toerist langer vast te houden, Dompu werd daarin helemaal niet genoemd. Een halteplaats, meer niet dus. Hotel Rinjani ligt pal tegenover een hele grote moskee, dus we hoeven morgen alvast geen wekker te zetten. De kamers ogen redelijk ok, maar het sluitstuk op de begroting is weer de badkamer die niet bepaald heel fris te noemen is. Volgens de profeten is het het laatste mindere hotel, we verheugen ons dus al op een echte badkamer. En voor een aantal onder ons op een Bintang, want probeer maar eens aan bier te komen op een islamitisch eiland. Dan moet je niet gebaande wegen betreden.
Elke rondgang door een dorp is hier een niet gebaande weg, want als we over de markt wandelen zijn we alweer een 'hit'. Als ik niet ver genoeg buk onder de aan elkaar geknoopte zeilen dan gieren de marktvrouwen het uit. Ze willen maar wat graag op de foto met hun handelswaar of kinderen. Dompu is qua toeristen bepaald niet veel gewend, dat is ons wel duidelijk. Onderweg spotten we iets dat echt op een restaurant lijkt en daar melden we ons 's avonds dan ook voor het diner. Alweer een bijzondere belevenis. We zijn de enige klanten die avond, ze hebben een uitgebreide kaart en de bedienster de piepjonge Dhilla is op een erg charmante manier onhandig. Bij alles wat we bestellen vraag ze 'one or two?'. De maaltijden zijn er prima, de vruchtenshakes ook, de koffie is een tikkie teveel gezoet. Ondertussen wil Dhilla met haar mobieltje maar wat graag met die rare blanken op de foto. Voor Facebook uiteraard. De rekening van deze schranspartij bedraagt toch maar liefst omgerekend 15 euro ... met zijn zessen.
Onderweg terug naar hotel nog een paar zoete broodjes voor morgen gekocht ... 1000 rupiah per stuk ... da's dus een cent of 7. Ja, zo wordt het toch nooit wat met dit land? Morgen wat vroeger op want er staat een lange rit naar Sumbawa Besar op het programma. Dat is een afstand van bijna 200 kilometer. Yudi dacht even dat we dat helemaal gingen fietsen maar bij deze dodelijke omstandigheden lijkt me dat niet waarschijnlijk. Koos gaat dat uiteraard wel proberen, maar die zit er ook op, op lang fietsen. Wij mikken op een kilometer of 80 en de rest met ons busje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten