Goed en slecht nieuws: wij zijn op Flores, maar onze fietsen (nog) niet. Hier is het laatste nog niet over gezegd en geschreven.
Als we ons om 10 uur op het vliegveld melden, staan tot onze opluchting onze fietsdozen waar we ze twee dagen geleden achtergelaten hebben. Sterker nog, er zitten stickers op van Lion Air en zelfs een sticket met datum en vluchtnummer. Dat leek een meevaller, maar die vreugde was snel voorbij bij de Lion Air incheck balie. Wij mochten mee, geen probleem deze keer, die dozen die konden ze echt niet kwijt in het vliegtuig. Ik zal de moeizame discussies niet allemaal herhalen, dat is niet goed voor de gemoedstoestand. Nuttig was het dat we een locale Sim kaart hadden zodat we onze contactpersoon Yudi op Flores konden inschakelen. Moeilijke discussies voeren met Indonesiers is door taal- en cultuurbarriere nu eenmaal een vrij hopeloze zaak is ons wel duidelijk. Het vriendelijke meisje van donderdag meldt zich ook nog, maar laat zich daarna niet meer zien. Zij heeft waarschijnlijk toezeggingen gedaan die haar maatschappij niet waar kan maken, wordt ons wel duidelijk uit de discussies met de jongens van de vrachtafhandeling. Wat ons volstrekt onduidelijk is, is dat Indonesia Travel ons verzekerd heeft dat we met fietsen konden vliegen. Zij hebben dat al vaker zonder problemen gedaan, wordt er beweerd. Met heel veel moeite bereiken we de afspraak dat wij met onze bagage naar Maumere vliegen en dat Indonesia Travel zorg gaat dragen om onze fietsen binnen twee dagen met een cargo vlucht naar Ende (op Flores) te krijgen. Een beetje opgelucht over in ieder geval een beslissing maar met grote twijfels over het vervolg gaan we aan boord van het kleine propellorvliegtuig, waar volgens onze inschatting ook echt geen grote dozen aan boord kunnen. Het vliegtuigje is overigens maar voor 2/3 gevuld. Iets na 14 uur stijgen we op en vanuit de lucht eilanden en vulkanen proberen te herkennen. Iets na 16 uur landen we in een andere wereld, Maumere op Flores. Een paar koeien rennen verschrikt weg naast de landingsbaan.
Twee wagens staan klaar om ons en bagage naar Ende te brengen. Dat wordt een pittige rit grotendeels door de duisternis. Dit eiland is vele malen dunner bevolkt en minder ontwikkeld dan Bali, maar alles wat er woont concentreert zich wel langs de doorgaande weg. De huizen staan gelukkig iets verder van de weg af dan in Bali en de wegen zijn redelijk breed. In Maumere staat een enorme file van scooters bij de benzine pomp, waarom wordt ons niet duidelijk. Even buiten het dorp steekt de eerste de beste hond over, pal voor onze wagen. Een flinke klap en in de achterruit zie ik het beest tollen en de eerste scooter stoppen. Laat onze gids gisteren nu net verteld hebben dat ze op Flores hond eten ...
Onze chauffeurs manoeuvreert voorzichtig langs wandelende kinderen en onverlichte scooters in de snel duister worden dorpjes. Vlak voor Moni stoppen we bij een door nonnen gerund eethuisje waar we een redelijk maaltijd naar binnen werken. Was nodig want we waren al een tijd onderweg en we moesten nog een stuk door de bergen naar Ende. Iets na half 10 rijden we die kustplaats binnen en naar Grand Wisata hotel. Daar treffen we Yudi, onze lokale gids en Sjaak en Carla Burghouts die na hun Lombok en Sumbawa tour op Flores met ons mee zouden reizen. Veel tijd om bij te praten over hun en onze ervaringen is er eigenlijk niet, want Yudi meldt dat we om 03.00 uur klaar moeten staan voor de rit naar de zonsopkomst bij de Kelimutu vulkaan. Dat betekent bijna 2 uur rijden. In onze - overigens verrassend goede - hotelkamer zien we de slotminuten van de voetbalwedstrijd Korea-Indonesie, een kwalificatiewedstrijd voor jeugdteams. Veel gejuich om ons heen als - vooral door bar slecht verdedigen van Korea - Indonesie deze met 3-2 weet te winnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten